در روز سال نو در سال ۱۹۰۱، شصت هزار نفر در پارک سنتنیال در سیدنی گرد هم آمدند تا شاهد شکل گیری استرالیا باشند.
در این روز اعلامیه ملکه خوانده شد، وزرا سوگند یاد کردند و شلیک ۲۱ تفنگ نظامی، شش مستعمره جداگانه به عنوان یک کشور واحد، متحد شدند.
وضع قوانین برای نحوه اداره کشور جدید بر عهده قانون اساسی بود.
و همانطور که جف پوپ معاون کمیساریای انتخابات استرالیا توضیح می دهد، تنها راه برای تغییر آن همه پرسی است.
او گفت: «می‌توانم تصور کنم که آنها می خواستند قانون اساسی سند راهنمای اصلی استرالیا باشد، و می‌خواستند یک آزمون چالش برانگیز را برای اطمینان از اینکه مردم استرالیا واقعاً با دقت در مورد اینکه آیا در آن سند حقوقی راهکاری برای تغییر در نظر گرفته شده است یا خیر، در نظر بگیرند.»
اما قبل از اینکه مردم بتوانند رای دهند، نمایندگان مجلس باید رای دهند.
لایحه ای که تغییرات پیشنهادی را مشخص می کند باید توسط هر دو مجلس یا توسط هر یک از مجلس ها در دو نوبت به تصویب برسد، سپس همه پرسی فراخوانی می شود و باید پس از دو ماه و حداکثر قبل از شش ماه برگزار شود.
مانند انتخابات، رای دادن برای همه شهروندان ۱۸ ساله و بالاتر الزامی است.
به هر یک از رای دهندگان یک برگه رای داده می شود که از آنها سوال می شود که آیا تغییرات پیشنهادی را تایید می کنند یا خیر.
آنها باید با نوشتن بله یا خیر پاسخ دهند.
برای موفقیت، یک همه پرسی باید با اکثریت مضاعف تصویب شود.
این بدان معناست که اکثریت رای دهندگان سراسر کشور و اکثریت رای دهندگان در حداقل چهار ایالت از شش ایالت باید با این اصلاحیه موافقت کنند.
آرای قلمرو پایتخت استرالیا (ACT) و قلمرو شمالی و هر قلمرو خارجی فقط برای اکثریت ملی حساب می شود.
جف پوپ معاون کمیساریای انتخابات استرالیا گفت: «اگر رفراندوم موفقیت‌آمیز باشد و آن آزمون دو مرحله ای را پشت سر بگذارد، نتیجه لازم‌الاجرا است و مجلس باید قانون اساسی را بر این اساس اصلاح کند».
در ۱۲۲ سالی که از اجرای قانون اساسی می گذرد، استرالیایی ها تمایلی به تغییر آن نداشتند.
تا به امروز ۴۴ همه پرسی انجام شده است و تنها هشت همه پرسی موفق بوده اند.
