هشدار: این مقاله به مشکلات سلامت روان اشاره دارد.
پیام و نازا (این نام ها واقعی نیستند) یک زوج متاهل هستند که در شهر پرت زندگی می کنند. آنها ممکن است در حال حاضر استرالیا را «خانه» خود بدانند، اما در واقعیت، آنها در واقع در «حاشیه جامعه» زندگی می کنند.
این حاشیه در واقع نوعی سایه است که باید آن را خارج از قلمروهایی دانست که یک استرالیایی معمولی آن را تجربه می کند.
و البته آنها تنها نیستند. این وضعیتی است که ده ها هزار نفر دیگر در استرالیا آن را تجربه می کنند.
به گفته شورای پناهندگان استرالیا بیش از ۷۰ هزار پناهجو در استرالیا وجود دارند که دولت فدرال هنوز درخواست های ویزاهای دائمی آنها را بررسی نکرده است. آنها از بسیاری از نقاط مختلف جهان، از جمله مالزی، چین و هند به استرالیا آمده اند.
کمی بیش از دو درصد از آنهایی که "آسیب پذیرترین" در نظر گرفته می شوند از کمک های درآمدی دولت برخوردار می شوند. اما پولی که دریافت می کنند (حداکثر ۴۲ دلار در روز برای یک فرد) همچنان آنها را زیر خط فقر در استرالیا قرار می دهد.
Source: SBS / Leon Wang
دو نفر از فرزندانشان که اکنون جوان هستند با آنها آمدند و آنها پس از ورود به استرالیا صاحب فرزند سوم شدند.
والدین پیام در دهه ۱۹۷۰ از عراق به ایران گریختند؛ زمانی که تغییر حاکمیت این کشور به این معنی بود که آنها دیگر به دلیل ایرانی بود خیلی در عراق راحت نبودند.
پیام گفت: «آنها حالا مردم عراق را در ایران به رسمیت نمی شناسند و این افراد اجازه رفتن به مدرسه را ندارند.»
اعتراضات گسترده در ایران در ماه های گذشته بازتاب های گسترده ای به همراه داشته است و این زوج می گویند که در گذشته درگیری های خاصی با گشت ارشاد در ایران داشته اند.
نازا که از خانواده ای کرد است همچنین می گوید که به دلیل قومیتش در ایران احساس ناامنی می کرد.
اما در حالی که استرالیا به آنها پناه داده است، آنها می گویند که نام این وضعیت «زندگی» نیست .
پیام و نازا از آزار و شکنجه در ایران فرار کردند و در استرالیا برای گذراندن زندگی به موسسات خیریه متکی هستند. Source: SBS / Aleisha Orr
در سال ۲۰۱۳ استرالیا سیاستی را اتخاذ کرد که به موجب آن هر فردی که با قایق برای درخواست پناهندگی وارد کشور می شود، هرگز اجازه اقامت در استرالیا را نخواهد داشت. این کشور این سیاست را تا به امروز به اجرا گذاشته است.
پس از سه سال بازداشت اداره مهاجرت در جزیره کریسمس، داروین و نارو، سرانجام به این خانواده اجازه داده شد تا در داخل جامعه استرالیا زندگی کنند.
در حالی که ویزاهای آنها تحت ساز و کاری موسوم به «بازداشت در داخل جامعه» صادر شده است، پیام و نازا هر کدام از کمک های درآمدی دولت فدرال نیز بهره مند هستند.
افرادی که «بازداشت در داخل جامعه» را تجربه می کنند تا ۷۰ درصد از کمک های درآمدی Jobseeker را دریافت می کنند، اما افرادی مانند پیام و نازا که «بازداشت در داخل جامعه» را تجربه می کنند و با قایق به استرالیا آمده اند فقط واجد شرایط دریافت این حمایت با نرخ ۶۰ درصد هستند. در نتیجه آنها هر کدام ۲۱ دلار و ۱۲ سنت در روز دریافت می کنند.
نازا، که مسئولیت مخارج خانواده را بر عهده گرفته است، می گوید که بخش عمده این پرداخت‌ها صرف خرید پوشک، شیر خشک و سایر اقلام برای کوچک ترین فرزندشان می شود و آنچه باقی می ماند صرف خرید مواد غذایی می شود.
آنها می گویند قادر به خرید تلفن همراه نیستند.
در پایان سال ۲۰۱۹ پس از سه سال حمایت های دولتی، به پیام و نازا، مانند بسیاری دیگر در همان زمان، گفته شد که دیگر پرداختی دریافت نخواهند کرد.
مرکز منابع پناهجویان (ASRC) که از پناهجویان در ایالت ویکتوریا حمایت می کند، می گوید که بین فوریه ۲۰۱۸ و ۲۰۲۱ بودجه خدمات حمایت اجتماعی (که شامل حمایت های درآمدی نیز می شود) که برای پناهجویان در سراسر کشور از آن استفاده می شود کاهش یافت و از ۱۳۹.۸میلیون دلار در سال مالی ۲۰۱۸-۲۰۱۷ به ۳۳ میلیون دلار در ۲۰۲۲-۲۰۲۱ کاهش یافت.
ارقام آخرین بودجه دولت جدید کارگر نشانگر آن است که ۳۶.۹ میلیون دلار برای پرداخت های حمایتی به پناهجویان اختصاص داده شده است. این در حالی است کمتر از یک دهه پیش، دولت فدرال ۳۰۰ میلیون دلار برای چنین پرداخت های حمایتی هزینه کرد.
Source: SBS / Leon Wang
متکی به خیریه
MercyCare، ارائه‌دهنده خدمات SRSS در وسترن استرالیا، پس از دریافت این خبر که این زوج دیگر پرداخت‌های حمایت مالی دو هفته‌ای دریافت نمی‌کنند، آنها را به مرکز پناهجویان، پناهندگان و بازداشت‌شدگان (CARAD) ارجاع داد.
مرکز پناهجویان، پناهندگان و بازداشت‌شدگان یکی از حدود ۱۵۰ سازمان در سراسر استرالیا است که به لطف کمک های مردمی و افرادی که وقت خود را به صورت داوطلبانه اختصاص می دهند، برای کمک به پناهجویان و پناهندگان در زمینه مسکن، کمک مالی، کلاس های انگلیسی، آموزش و اشتغال و فعالیت های اجتماعی کمک هایی را به این افراد ارائه می کند.
Volunteers transform the tea room at the Centre for Asylum Seekers, Refugees and Detainees office in Perth into a food bank so asylum seekers like PaYam and Naza and their family have. Source: SBS / Aleisha Orr
پیام و نازا هر هفته از مرکز پناهجویان، پناهندگان و بازداشت‌شدگان مواد غذایی جمع آوری می کنند.
علاوه بر این، هر دو هفته یک کوپن ۱۰۰ دلاری مواد غذایی به آنها ارائه می شود. اما با افزایش هزینه های زندگی در استرالیا، قدرت خرید آنها هر هفته کمتر و کمتر می شوند.
نه گفتن به جشن تولد
آنها می گویند کوچکترین فرزندشان که در استرالیا به دنیا آمده و به مدرسه می رود اما خود را مانند همکلاسی هایش نمی بیند.
در این میان مرکز پناهجویان، پناهندگان و بازداشت‌شدگان به خانواده کمک می کند تا لباس مدرسه اش را تهیه کنند اما زندگی روزمره او متفاوت است.
آنها می گویند اگر سفر برون مدرسه ای باشد که هزینه داشته باشد، فرزندشان در آن شرکت نمی کند.
پیام و نازا می گویند در روز تولد فرزندانشان جشن یا کیک تولدی وجود ندارد و دعوت ها برای تولد سایر کودکان باید مودبانه رد شود زیرا پولی برای صرف هدایا وجود ندارد.
مدارک پزشکی
در حالی که پرداخت هزینه برای یک روانشناس خصوصی برای نازا که می گوید سلامت روانش در زمان بازداشت بدتر شده است، گزینه ای امکان پذیری نیست، سازمان دیگری به نام Asetts جلسات مشاوره رایگان را برای او و سایر پناهجویان فراهم می کند.
خانواده آنها به مدیکر دسترسی دارند اما بدون دریافت پول، قادر به پرداخت هزینه دارو نیستند.
مرکز پناهجویان، پناهندگان و بازداشت‌شدگان هزینه هر دارویی که توسط پزشک تجویز می شود را پوشش می دهد، اما دریافت آن به سادگی مراجعه به یک پزشک در دسترس و مراجعه به داروخانه محلی نیست.
همه پناهجویان در استرالیا واجد شرایط استفاده از مدیکر نیستند.
وزارت کشور اعلام نکرده است که چه تعداد از ده ها هزار پناهجو در استرالیا به مدیکر دسترسی دارند.
پیام می گوید که خانواده او بیشتر وقت خود را در خانه می گذرانند و کرایه قطار به قسمت دیگری از شهر بسیار گران است.
حق کار کردن
مشخص نیست که چند درصد از پناهجویان در استرالیا در شمار نیروی کار هستند.
در حالی که وزارت کشور استرالیا جزئیاتی درباره تعداد پناهجویانی که در استرالیا حق کار کردن دارند ارائه نمی دهد، اما می گوید که کارمندان این وزارتخانه هنگام تعیین شرایط هر یک از ویزاهایی که اعطا می کنند، تعدادی از عوامل را در نظر گرفتند.
در حالی که پایان دوران بازداشت اجتماعی این خانواده به معنای حق کار برای پیام است که در ایران به عنوان برق کار کار می کرد، اما درد کمر او مانع از این امر شده است.
او می گوید که این جراحات ناشی از دوران بازداشت او در ایران است. او منتظر عمل جراحی است.
شورای پناهندگان استرالیا بارها گفته است که بازداشت نامحدود در بازداشتگاه های مهاجرتی باعث مشکلات روانی قابل توجهی برای این افراد می شود.
خوانندگانی که به دنبال پشتیبانی در مواقع بحران هستند می توانند با Lifeline با شماره ۱۳۱۱۱۴ با خدمات Suicide Call Back Service به شماره۱۳۰۰۶۵۹۴۶۷ و Kids Helpline به شماره ۱۸۰۰۵۵۱۸۰۰ (برای جوانان تا ۲۵ سال) تماس بگیرند.
