۲۶ ژانویه روزی است که در سال ۱۷۸۸ اولین ناوگان به سیدنی پا گذاشت و استعمار انگلیس از استرالیا آغاز شد.
این تاریخ که اکنون با تعطیل کردن این روز گرامی داشته می شود، روزی است که میلیون ها نفر آن را به عنوان زمانی برای بزرگداشت تمام آنچه را که در مورد استرالیا دوست دارند جشن می گیرند.
اما برای بسیاری از مردمان بومی این روز، یک روز دردناک است.
ده ها هزار نفر در سراسر کشور، ۲۶ ژانویه را با شرکت در رویدادهایی به نام "روز استیلا" می گذرانند.
پاکانامن آدام تامپسون یک کارگر آموزشی جامعه در منطقه بومی تاسمانیاست.او سازمان دهنده راهپیمایی روز استیلاست.
او می گوید روز استیلا به معنای مختلفی برای افراد مختلف مردم دارد و برخی از آنها این روز را برای احترام قربانیانی که توسط مهاجران سفید پوست در جنگ های مرزی کشته شده اند، استفاده می کنند.
تامپسون می گوید:" این تاریخی است که حمله به کشور ما توسط انگلیسی ها را نشان می دهد و جشن گرفتن ۲۶ ژانویه به عنوان یک روز ملی، برای ما توهین آمیز است.این یک مانع برای آشتی است و من و بسیاری از افراد در سراسر کشور خواستار انتقال روز استرالیا به تاریخ دیگری هستیم که شامل همه باشد."
کارزار تغییر تاریخ روز استرالیا در سالهای اخیر در جامعه به شکل گسترده تری مورد توجه واقع شده است، به طوری که نظرسنجی موسسه استرالیا در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ۴۹ درصد از پاسخ دهندگان معتقدند که تعطیلات ملی نباید در روزی برگزار شود که برای مردم بومی توهین آمیز باشد.
آقای تامپسون می گوید تغییر تاریخ روز استرالیا گامی درست در جهت کاهش اثرات استعمار و بهبود زندگی مردمان بومی استرالیا و جزایر تنگه تورس است.
اما او می گوید که برای موفقیت این جنبش استرالیایی های غیر بومی باید وارد عمل شوند.
او گفت:"این مهم است که مردم بدانند که ما مخالف جشن گرفتن یک روز ملی نیستیم. افراد بومی بیش از هر کس عمیقا قدردان کشور زیبای خود هستند و البته ما دوست داریم زندگی در اینجا را جشن بگیریم، اما فقط در تاریخی که نمایانگر اتفاقی هولناک در تاریخ ما نباشد."
در سال ۲۰۱۷ ، شورای شهر یارا در منطه شرقی ملبورن اولین مقام محلی در استرالیا بود که نامگذاری شانزدهم ژانویه را تغییر داد.
این شورا به اتفاق آراء به متوقف کردن ذکر این روز به عنوان "روز استرالیا" و همچنین متوقف کردن برگزاری مراسم شهروندی در آن روز رای داد.
میشا کلمن، شهردار یارا می گوید، این تغییر بعد از سالها گفتگو و مشورت با اعضای این جامعه در مورد نحوه برخورد شورا با این تاریخ ایجاد شده است.
خانم کالمن گفت:" ۲۶ ژانویه فقط از سال ۱۹۹۴ روز ملی استرالیا شده است، بنابراین برای افرادی که می گویند" "همیشه اینگونه بوده است" ، در واقع اینطور نیست. بنابراین تعطیلی ملی ۲۶ ژانویه یک ابتکار نسبتاً جدید است و ما به هیچ وجه از آن راضی نیستیم."
خانم کالمن می گوید، امسال این شورا با تأمل در زندگی هربرت 'جاک آستین - رهبر بسیار محترم و تحسین شده جوامع بومی و ورزشی ملبورن، این روز را مشخص می کند.
خانم کالمن گفت: "من حداقل از ۱۰ سازمان دولتی محلی در سراسر استرالیا آگاه هستم که در کاری که در تاریخ ۲۶ ژانویه انجام می دهند یا انجام نمی دهند تغییراتی انجام داده اند، و من واقعاً افتخار می کنم که یارا پیشرو این جریان بوده است. امیدوارم در آینده روز برسد که دولت فدرال رهبری مشابهی را ارائه دهد."
دکتر اندرو پیترز مدرس ارشد مطالعات بومی دانشگاه سویین برن (Swinburne) است.
او می گوید نحوه نگریستن به روز استرالیا در طول زندگی وی به طرز چشمگیری تغییر کرده است.
دکتر اندرو پیترز گفت:"در ابتدا که من یک پسر جوان بودم، به هیچ وجه واقعاً آن را جشن نمی گرفتیم، پس از آن تبدیل شد به یک روز تعطیل عمومی در روز جمعه که برای من همیشه به معنای یک روز پر از ورزش بود: کریکت و تنیس. فکر می کنم اکنون این روز بیشتر تبدیل به یک رویداد تاریخی شده است و فکر می کنم این منجر به بحث هایی شد که اکنون داریم. "
دکتر پیترز می گوید که اگرچه او اذعان می کند که ۲۶ ژانویه برای بسیاری از افراد بومی دیگر زمان بسیار دردناکی است، اما او نسبت به تاریخ برگزاری روز استرالیا کمتر نگرانی دارد و بیشتر نگران چگونگی برگزاری این جشن است.
دکتر پیترز می گوید:"این فقط تصدیق می کند که چه چیزی قبل از ۲۶ ژانویه ۱۷۸۸ رخ داده است. در زمان ورود اتفاقات منفی وجود داشته است، اما همچنین بسیاری از موارد مثبت وجود داشته است و آنها چیزهایی هستند که ما باید در جشن ها و سخنرانی ها روی آن تمرکز کنیم. ما باید بر همه فرهنگ ها به ویژه بر افراد بومی به عنوان اولین استرالیایی ها و بعد، گروه های مهاجر، گروه های پناهنده و همه آن دسته از چیزهایی که اکنون با نام استرالیا می شناسیم و دوست داریم تمرکز کنیم. "
برای مون اون جولی من شاون اندروز، ۲۶ ژانویه روز شفا است.
آقای اندروز می گوید صحبت کردن در مورد درد ناشی از استعمار و اشتراک فرهنگی می تواند راه زیادی را برای بهبود زخم های گذشته طی کند.
