استرالیا یکی از کشورهای جهان است که جمعیت آن یکی از بالاترین میانگین طور عمر را دارد و تعداد استرالیایی هایی که برای مدتی طولانی تر سالم می مانند در حال افزایش است.
در حالی که افزایش میانگین طور عمر یکی از دستاوردهای بزرگ جامعه مدرن است، کارشناسان می گویند باید برنامه ریزی های لازم برای پیر شدن جمعیت و تغییر در ساختار دموگرافیک استرالیا ایجاد شود.
اما در استرالیا چه کسی سالمند محسوب می شود؟
طبق طبقه بندی موسسه سلامت و رفاه استرالیا (Australian Institute of Health and Welfare) افرادی که ۶۵ سال و یا بیشتر سن دارند سالمند محسوب می شوند.
طبق آمار و ارقام این موسسه در سال ۲۰۱۷ در حدود 3 میلیون و ۸۰۰ هزار نفر از استرالیایی ها، یعنی در حدود ۱۵ درصد از جمعیت این کشور، بیش از ۶۵ سال سن داشتند.
انتظار می رود این میزان تا سال ۲۰۵۷ میلادی به ۲۲ درصد برسد.
طبق اعلام اداره آمار استرالیا، تا سال ۲۰۴۲ تعداد استرالیایی هایی که بیش از ۸۵ سال سن خواهند داشت به بیش از یک میلیون نفر خواهد رسید.
پرفسور نیکولاس شربن (Nicolas Cherbuin) یکی از محققان مرکز تحقیقاتی سالمندی، سلامت و تندرستی در دانشگاه ملی استرالیاست.
وی می گوید باید تمرکز بیشتری روی برنامه ریزی های مربوط به تغییرات جمعیتی معطوف شود.
وی می گوید: "اتفاقات خوب زیادی در استرالیا در حال رخ دادن است ولی من فکر می کنم ما باید استراتژیک تر عمل کنیم. ما باید برای تطبیق نیروی کار، محیط، سیستم درمانی و شرایط جدید برنامه ریزی کنیم، و این ها باید با هم مورد بررسی قرار بگیرند نه به عنوان قطعه های جداگانه یک پازل، وگرنه دچار مشکل خواهیم شد."
بسیاری از بخش های دولت های محلی از جمله بخش درمان، خدمات و حمل نقل در حال برنامه ریزی برای پیر شدن جمعیت هستند ولی با وجود این برنامه ریزی های مناسب در سطوح مختلف دولت ها، این نگرانی وجود دارد که هماهنگی و ارتباط لازم بین نهادها و آژانس های مختلف وجود ندارد.
دکتر لیز آلن یک کارشناس جمعیت شناسی در دانشگاه ملی استرالیا می گوید: "تحقیقاتی که در وزارتخانه ها و اداره ها خاک می خورند باید به هم وصل شوند تا ما شاهد استفاده از تحقیقات در زمینه آموزش، سلامت، مسکن و حمل و نقل برای حصول اطمینان از حفظ کیفیت زندگی در استرالیا باشیم."
اسکات موریسون نخست وزیر استرالیا اخیرا تصمیم خود را برای کاهش شمار مهاجران دائم استرالیا به میزان حدود ۳۰ هزار نفر در سال اعلام کرد تا از این طریق با افزایش ترافیک و ازدحام در شهرهای بزرگ مقابله شود.
سقف پذیرش مهاجر در استرالیا ۱۹۰ هزار نفر تعیین شده است ولی در طول چند سال اخیر تعداد واقعی مهاجران دائم در حدود ۱۶۰ هزار نفر بوده است.
دکتر لیز می گوید مهاجرت این پتانسیل را دارد تا با برخی از عواقب پیرشدن جمعیت مقابله کند چرا که نیروی کاری که از طریق مهاجرت وارد استرالیا می شود می تواند با پرداخت مالیات بودجه لازم را برای ارائه برخی از خدمات ضروری به سالمندان تامین کند.
وی می گوید چاره مقابله با ازدحام و ترافیک در شهرها برنامه ریزی های زیرساختی است، نه کاهش میزان پذیرش مهاجران.
وی می گوید: "ما یک برنامه مهاجرتی داریم که در دنیا مشهور است و قطعا به مقابله با عواقب سالمندی جمعیت از طریق افزایش نیروی کار کمک می کند. این همچنین روند پیر شدن جمعیت را به تاخیر می اندازد. مهاجران از لحاظ سنی تقریبا در نیمه راه و یا کمی جوانتر هستند و به همین دلیل پروسه سالمندی خود آنها نیز شروع شده است، ولی آنها هنوز می توانند روند پیرشدن ساختار جمعیتی را کندتر کنند."
با توجه به پیرتر شدن جمعیت استرالیا، کارشناسان معتقدند یکی از بخش هایی که باید خود را آماده کند بخش مسکن است تا بتواند پاسخگوی نیازهای سالمندان باشد.
برنامه ریزی و توسعه شهری مناسب می تواند نقش مهمی در کاهش حس انزوا در سالمندان ایجاد کند و این می تواند از طریق ایجاد فضاهای سبز، حمل و نقل عمومی و طراحی مناسب فضای داخلی خانه ها میسر شود.
زندگی در دهکده های سالمندان می تواند یکی از گزینه های پیش روی افراد سالمند باشد اما گلن سرل (Glen Searle) استاد برنامه ریزی در دانشگاه سیدنی می گوید شمار افراد سالمندی که می خواهند در خانه های خود زندگی کنند در حال افزایش است.
در طول ۲۰ سال گذشته شمار افراد سالمندی که ترجیح می دهند در خانه های خود زندگی کنند در حال افزایش است.
با این وجود وی می گوید عدم دسترسی مناسب به خدمات در بسیاری از مناطق یکی از عواملی است که این کار را دشوار می کند.
وی می گوید: "در مناطق حومه شهرها این مشکلات واقعا پیچیده هستند. حتی اگر بتوانید چندصد متر پیاده روی کنید، معمولا هیچ فروشگاه و یا مرکز خدماتی در این فاصله قرار ندارد. و با پیرتر شدن جمعیت شاهد این هستیم که آنها مجبورند در مناطق حومه شهرها هنوز رانندگی کنند و این به جایی می رسد که می بینیم افراد ۸۰ یا ۹۰ ساله دیگر نمی توانند رانندگی کنند و به همین دلیل به طور کل در انزوا قرار می گیرند. و این مشکل برنامه ریزی کم تراکم در مناطق حومه است چرا که مانع روند مناسب سالمندی برای افرادی است که نمی توانند رانندگی کنند."
پرفسور شربن می گوید جامعه نیز باید نگرش خود نسبت به سالمندی را تغییر دهد.
وی می گوید بیماری های مزمن اغلب از بعد از ۴۰ سالگی شروع می شوند ولی با وجود این که سالمندی و مرگ بخشی طبیعی از زندگی محسوب می شوند، می توان با داشتن رژیم غذایی سالم و ورزش سرعت و شدت بروز این بیماری ها را کاهش داد.
با توجه به این که انتظار می رود بیماری های مزمن فشار زیادی روی سیستم درمانی استرالیا وارد کند، آقای شربن می گوید یک راه حل می تواند این باشد که افراد برای مدت بیشتری کار کنند، البته به جز مشاغلی که نیاز به فعالیت فیزیکی سخت دارد.
وی می گوید کارفرمایان باید انعطاف بیشتری از خود نشان دهند تا بتوانند بیشترین بهره را از این بخش از جمعیت کنند.
وی می گوید: "کارفرمایان باید پذیرای کارکنان سالمندی باشند که ممکن است نیازهای خاصی داشته باشند ولی می توانند کمک زیادی کنند. و در این مورد می توان به ساعات کاری منعطف تر، زمان استراحت بیشتر در صورت تقاضای آنها و محیط هایی که دارای حمایت تکنولوژیکی هستند اشاره کرد. تا زمانی که این اقدامات را انجام ندهیم مردم از نیروی کار خارج می شوند و ما می دانیم که این باعث وضعیت سلامت بدتر می شود."
داده های آماری سال ۲۰۱۷ نشان می دهد شمار افراد بالای ۶۵ سال که هنوز در استرالیا مشغول به کار هستند در طول یک دهه از ۹ درصد به ۱۴ درصد رسیده است.
بیشترین افزایش در بین زنان بوده است و همین امر باعث ایجاد تقاضاهایی برای آموزش مستمر و تحصیل برای افراد سالمند شده است.
دکتر لیز آلن از دانشگاه ملی استرالیا می گوید سن گرایی هنوز در استرالیا بسیار رایج است و مانعی جدی برای اشتغال سالمندان محسوب می شود.
وی می گوید: "یک رویکرد بهتر در مورد سیاست گذاری و اقدام این است که به طور واضح اعلام شود که نیروی کار به سالمندان نیاز دارد. در ما این باور به طور اجتماعی نهادینه شده است که وقتی به سن خاصی برسیم دیگر مورد نیاز نیستیم و نرم افزارهایمان به روز نمی شود و اضافه هستیم. در صورتی که این طور نیست، ما باید از این طرز تفکر بگذریم و به تبعیض علیه خود آینده مان پایان دهیم."
