این صدای صلح آمیز یک مراسم خوش آمدگویی به کشور است توسط (Ngunawal Elder Wally Bell)، که گزارش سازمان (Uniting Care Australia) در پارلمان هاوس در کانبرا آغاز می کند.
ولی این نوای خوش با اعلام یافته های ناخوشایند گزارش فوق که توسط دانشگاه کانبرا تهیه شده، به سرعت آشفته می شود.
برانوین پایک (Bronwyn Pike)، ریاست سازمان (Uniting Care Australia)، می گوید فشارهای ناشی از مشکلات مسکن و نوسانات بازار کار منجر به محرومیت اجتماعی کودکان استرالیایی شده و باعث می شود که از هر شش کودک یکی در خط فقر زندگی کند.
خانم پایک می گوید: "این گزارش واقعا ماهیت چند بعدی فقر و نا به سامانی در استرالیا و هزینه های سنگینی را که محرومیت کودکان در جامعه ما به بار می آورد انعکاس می دهد، به عنوان مثال ضعف بخش هایی مانند مسکن را به خوبی نشان می دهد."
بر این اساس، این گزارش اطلاعات مربوط به سرشماری سال ۲۰۱۶ و سایر اطلاعات مانند نتایج آزمون (Naplan) را مورد نظر قرار داده تا بتواند درآمد پایین تر از خط فقر خانواده را برآورد کند و همچنین معیارهای گسترده تر محرومیت اجتماعی کودکان را، از جمله محرومیت های اقتصادی-اجتماعی، تحصیلاتی، دسترسی به ارتباطات، مسکن و سلامت اندازه گیری کند.
بر اساس این پژوهش، در سال ۲۰۱۶ ، ۱۷/۲ درصد از کودکان استرالیایی تا سنین ۱۴ ساله، به لحاظ امکانات اجتماعی در فقر بوده اند.
پروفسور لاوری براون (Laurie Brown) از بخش تحلیل برنامه ریزی دانشگاه کانبرا می گوید که تصورات غلط از اینکه خط فقر در واقع کجا قرار می گیرد بدان معنی است که بر خلاف اعتقادات عمومی، بیشتر خانواده های استرالیایی زیر آن خط زندگی می کنند.
وی می گوید: "بسیاری از کودکان در خانواده هایی هستند که زیر خط فقر زندگی می کنند و اکنون خط فقر را می توان به میزان نصف میانگین درآمد خانوار، پس از کسر مالیات تعریف کرد، البته زمانی که هزینه مسکن حذف شده باشد."
همچنین یک تقسیم بندی دیگر در ایالت ها و سرزمین ها نشان می دهد که در (Northern Territory)، کودکان با ۴۳/۱ درصد، در معرض بالاترین خطر محرومیت اجتماعی قرار دارند.
پس از آن کودکان ایالت تاسمانیا با ۳۴/۱ و سپس ایالت ساوت استرالیا با ۲۶ درصد، در معرض این خطر هستند.
یافته های این گزارش حاکی از آن است که از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ حدود ۳۵ درصد از کودکان، به دلیل مشکلات مسکن خانواده هایشان دچار محرومیت اجتماعی شده اند.
و برای بسیاری از جوامع این مشکل همچنان ادامه دارد چرا که رقم ۸۷ درصد کودکان تحت خطر محرومیت اجتماعی در سال ۲۰۱۱ تا سال ۲۰۱۶ هیچ تغییری نکرده است.
کلیرون لیتل (Claerwen Little)، مدیر کشوری (Uniting Care Australia) می گوید که برای اصلاح بخش منابع و فرصت ها در مناطق درگیر با این محرومیت ها، به سرمایه گذاری و اقدامات گسترده و قابل توجه دولتی نیاز است.
وی ادامه می دهد: "فقر و محرومیت اجتماعی، مشکلاتی پیچیده و مزمن هستند و برای تسکین و بهبود موفقیت آمیز این مشکلات، به استراتژی های بلند مدت نیاز داریم."
