دکتر Justin Coulson کارشناس مسایل و مشکلات والدین است. او خود صاحب شش فرزند است.
دکتر Coulson می گوید بزرگ کردن فرزندانی شاد و دارای اعتماد به نفس نیازمند رویکردی غیر خشن است. او می گوید این بدان معناست که باید از هر گونه کتک زدن بچه چه به صورت خفیف یا شدیدش خودداری کرد.
او می گوید: "شما بدون کتک زدن فرزند خود نیز خواهید توانست بچه های خوبی را بزرگ کنید. در واقع نتایج تحقیقات به روشنی به ما می گویند که هر چه ما بیشتر به سمت کتک زدن فرزندانمان حرکت کنیم – چه این کتک زدن برای آموزش دادن درسی به آنها باشد یا آنکه به دلیل آنکه از دست آنها عصبانی هستیم و یا ترکیبی از هر دو– ما بیشتر و بیشتر این کار را انجام خواهیم داد و هر چه بیشتر این کار را انجام دهیم، بعدها در خلال مراحل گوناگون زندگی فرزندانمان نیز با مشکلات بیشتری روبرو خواهیم بود".
دکتر Coulson می گوید کتک زدن بچه نه تنها به روابط بین والدین و بچه آسیب وارد می کند بلکه این کار می تواند حتی تاثیری منفی بر روی خود بچه داشته باشد.
آنگونه که این کارشناس مسایل و مشکلات والدین می گوید بچه هایی که والدینشان آنها را کتک می زنند به احتمال بیشتری افسردگی، اظطراب و یا مکانیسم های ضعیف مبارزه با استرس را تجربه خواهند کرد.
او می گوید شاید یکی دیگر از چیزهایی که والدین باید آن را مد نظر قرار دهند آن است که وقتی فرزندان خود را کتک می زنند آنها در واقع به فرزندان خود می آموزند که به کار گیری زور و قدرت، روش مناسبی برای به دست آوردن آن چیزی است که ما خواهان آن هستیم.
دکتر Coulson می گوید بسیاری از والدین فرق بین دیسیپلین یا نظم را با مجازات نمی دانند. این کارشناس مسایل و مشکلات والدین می گوید: "اگر در یک فرهنگ لغات، معنی واژه punishment را جستجو کنید، خواهید یافت که punishment به معنای صدمه رساندن به فردی گفته می شود زیرا او کاری را انجام داده که ما آن را دوست نداریم و ما از طریق آزار فیزیکی به آنها صدمه وارد می کنیم یا آنکه ما به صورت روانی یا احساسی آنها را مورد آزار قرار می دهیم یا چیزی را از آنها دور می کنیم که برای آنها مهم است".
او می گوید: "بسیار جالب است وقتی می بینید که تعریف punishment یا تنبیه کاملا شبیه به bullying یا زورگویی است. تنها تفاوت در آن است که در مورد bullying یا زورگویی این کار باید در خلال زمان و به صورت مکرر صورت گیرد. اما ایده دیسیپلین یا نظم و انضباط کاملا متفاوت است. ایده دیسیپلین در واقع آن است که ما به فرزندان خود روش های خوبی را برای انجام امور بیاموزیم، به آنها آموزش دهیم و آنها را راهنمایی کنیم".
اما این در حالی است که دکتر Rachael Sharman متخصص رشد اطفال و استاد روان شناسی در دانشگاه Sunshine Coast بر این باور است که رویکردی که والدین باید آن را اتخاذ کنند در واقع روش واحدی نیست که بتوان برای همه والدین توصیه کرد. به گفته او در برخی مواقع کتک زدن بسیار خفیف آنهم در بچه هایی که نیازمند پارامترهای قوی هستند حتی می تواند بسیار موثر واقع شود.
دکتر Sharman می گوید: "هیچ شکی نیست که تنبیه های فیزیکی شدید در دراز مدت تاثیری منفی خواهند داشت اما زمانی که سخن از کتک زدن بچه در استرالیا به میان می آید، بسیاری از استرالیایی ها از نوعی کتک بسیار خفیف و سبک مانند پشت دست بچه را زدن صحبت می کنند. بچه ای که در حال رفتن به سمت اجاق گاز است و شما نمی خواهید که او خودش را بسوزاند".
این متخصص رشد اطفال و استاد روان شناسی دانشگاه Sunshine Coast می گوید مطالعات انجام گرفته در این خصوص نشان می دهد که پیامدهای منفی بسیار کمی برای اینگونه کتک زدن های خفیف روزانه وجود دارد.
و این در حالی است که Judy Cashmore پروفسور حقوق از دانشگاه سیدنی نیز می گوید اعمال تنبیه های فیزیکی توسط والدین بر روی فرزندان خود، امری غیر قانونی در استرالیا به شمار نمی رود و نیاز به تدوین یک سری دستورالعمل روشن برای محافظت از بچه ها در برابر آزار و اذیت وجود دارد.
او می گوید: "مشکل والدین عصبانی و به ستوه آمده در آن است که آنها ممکن است لزوما ندانند که در تنبیه فرزندان خود پا را فراتر از حد معمول گذاشته اند. اما اگر پیام روشن و واضحی در این خصوص وجود داشته باشد - به عنوان مثال آنکه شما نمی توانید از ابزار خاصی برای تنبه فرزندان خود استفاده کنید و یا به طور ویژه نمی توانید برای زدن او از مشت زدن استفاده کنید، یا نمی توانید به سر یا اطراف گردن او ضربه بزنید – این موارد می توانند نقاط خوبی برای آغاز باشند.
گفتنی است ایالت نیوساوت ولز، تنها ایالت در استرالیا است که دارای دستورالعمل هایی در خصوص رفتارهایی است که به منزله "عذاب غیر معقول" است.
و این در حالی است که دکتر Justin Coulson اصرار دارد که هر گونه تنبیه فیزیکی و بدنی بچه ها در استرالیا باید ممنوع اعلام شود.
او می گوید: "من هیچگاه نمی توانم به یک مرکز خرید بیایم و جای شما را در صف بگیرم و شما را بزنم. اگر این کار را بکنم، در نهایت از دادگاه سر در خواهم آورد. اگر از پشت دستم برای زدن شما استفاده کنم، به جرم تعرض و حمله به شما متهم خواهم شد. اگر این کار را در ملاء عام یا در خلوت خانه ام بر روی همسرم انجام دهم، به آن خشونت خانوادگی می گویند و این کار آزار محسوب خواهد شد. اما به نظر می رسد که اگر قد یک نفر در استرالیا یک چهارم شما باشد و وزنش نیز یک پنجم شما، زدن او مانعی ندارد".
اما دکتر Rachael Sharman متخصص رشد اطفال و استاد روان شناسی در دانشگاه Sunshine Coast با این نظر موافق نیست. او بر این باور است که ممنوعیت کتک زدن اطفال به خودی خود مشکلات پیرامون آزار های مربوط به کودکان را حل نخواهد کرد.
او می گوید زمانی که مشکلاتی جدی تر مانند آزارهای جنسی، یا مشکلات مرتبط با الکل در داخل خانواده های استرالیایی دیده می شود، اینکه به موضوع کتک زدن های خفیف اطفال پرداخته شود، کمی ناامید کننده است.
در همین حال، دکتر Coulson نیز خاطر نشان می کند که والدین در بسیاری از مواقع با رفتارهایی از طرف فرزندان خود روبرو می شوند که می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. او می گوید در چنین مواقعی حفظ آرامش و ارزیابی آنکه چه عواملی می توانند دلیل این نگرانی باشند، مهم ترین کار ممکن است.
گفتنی است سوئد نخستین کشوری است که در سال 1979 در مخالفت با تنبیه بدنی اطفال، قوانینی را به تصویب رساند.
و این در حالی است که سازمان ملل متحد از استرالیا درخواست کرده تا به بیش از 40 کشور جهان بپیوندد که تنبیه بدنی کودکان را به صورت قانونی ممنوع کرده اند.
این درخواستی است که پزشکان اطفال کالج سلطنتی پزشکان استرالیا نیز از آن حمایت می کند.
