آیا تجربه بزرگ «استرالیای چندفرهنگی» به پایان رسیده است؟
این پرسشی است که دو کارشناس مهاجرت و روابط بین‌الملل در یک سخنرانی در باشگاه مطبوعات ملی در کانبرا آن را پرسیده‌اند.
آنها خواستار درک جدیدی از مهاجرت خالص و نقش دانشجویان بین المللی، اگر قرار است این تجربه ادامه پیدا کند، شده اند.
با در نظر گرفتن انتخابات فدرال بعدی، به نظر می رسد موضوع مهاجرت یک مسئله تعیین کننده باشد.
پس از افشا این موضوع که مهاجرت خالص یعنی تعداد ورودی های بلند مدت منهای تعداد خروج های بلند مدت، در سال منتهی به سپتامبر ۲۰۲۳ به بیش از ۵۰۰ هزار نفر افزایش یافت، دولت آنتونی آلبانیزی متعهد شد این رقم سالانه را به ۲۳۵ هزار نفر کاهش دهد.
پیتر داتون رهبر جناح اپوزیسیون در استرالیا گفته است که در صورت پیروزی در انتخابات آتی این رقم را به ۱۶۰ هزار نفر کاهش خواهد داد.
و به تازگی در واکنش به این اظهارات، دو کارشناس مهاجرت و سیاست بین‌الملل در سخنرانی خود در باشگاه مطبوعاتی ملی در کانبرا پرسیدند که آیا این تجربه بزرگ چندفرهنگی استرالیا ممکن است به پایان برسد یا خیر.
دکتر ابوالرضوی ستون نویس روزنامه و معاون سابق اداره مهاجرت استرالیا است.
او می گوید از گفتمانی عمیق و متفکرانه درباره موضوع مهاجرت خالص استقبال می‌کند، اما بیم آن دارد که یک بحث مدیریت نشده به آنچه که او آن را «نا آرامی‌های مدنی» خوانده، منجر شود.
او گفت: «همانطور که بسیاری از سیاستمداران گذشته استرالیا در هر دو طرف تشخیص داده‌اند، خطر انتخابات در سطوح مهاجرت، این است که می‌تواند به ناآرامی‌های مدنی به سبک ترامپ از جمله در مراکز رای‌دهی منجر شود».
دکتر رضوی در دوران کودکی در اواخر سیاست موسوم به «استرالیای سفید» (White Australia) به استرالیا مهاجرت کرد؛ سیاستی که هدفش جلوگیری از ورود مهاجران غیر اروپایی به استرالیا بود.
او می گوید که تجربه، درک او را از سیاست خوب و بد مهاجرت نشان داده است و می گوید که استراتژی های کوتاه مدت اتخاذ شده توسط دولت آلبانیزی و جناح اپوزیسیون منجر به هرج و مرج خواهد شد.
او، در عوض، خواستار یک درک جدید رادیکال از موضوع مهاجرت خالص، برای حفظ رونق اقتصادی و انسجام اجتماعی استرالیا شده است.
او گفت: «مهاجرت خالص را نمی توان به همان شیوه ای که دولت ها برنامه مهاجرت را مدیریت می کنند، مدیریت کرد. رسیدگی به تعداد مشخصی از ویزاهای دائمی به خوبی در توان دولت است. با توجه به مسائل اندازه گیری و تاخیرهای مربوط به مهاجرت خالص، این مورد صدق نمی کند. رویکرد مدیریت مهاجرت خالص باید مشابه روشی باشد که بانک مرکزی تورم را مدیریت می‌کند».
در حال حاضر هم دولت فدرال و هم جناح اپوزیسیون متعهد شده اند که تعداد دانشجویان بین المللی را محدود کنند. محدود کردن تعداد دانشجویان بین المللی قرار است از طریق محدود کردن تعداد ثبت نام هر دانشگاه از ژانویه ۲۰۲۵ صورت گیرد.
دکتر رضوی در عوض خواستار امتحانات ورودی سختگیرانه تر با حداقل نمرات ورودی مطابق با نمرات دانشجویان داخلی شده است.
پروفسور مایکل وسلی کارشناس امور بین الملل و معاون آموزشی دانشگاه ملبورن است که مسئولیت دانشجویان بین المللی را نیز بر عهده دارد.
او نیز مانند دکتر رضوی در کودکی به استرالیا مهاجرت کرده است.
او می گوید که هسته اصلی ایده تمایل به محدود کردن دانشجویان بین‌المللی چیزی است که او از آن با عبارت «سکوت خمیازه‌ای» در مورد سهمی که آموزش بین‌المللی در ایجاد استرالیای مدرن داشته است، نام می برد.
او می‌گوید این مشارکت، که توانایی استرالیا را برای پاسخگویی به بیماری‌های همه‌گیر، رکود اقتصادی و بحران آب‌وهوایی دیکته می‌کند، با کسانی که در دهه ۱۹۵۰ در دانشگاه‌های استرالیا تحصیل می‌کردند، شروع شد، که بسیاری از آنها دارای بورسیه تحصیلی موسوم به «طرح کلمبو» پس از جنگ جهانی دوم بودند.
او گفت: «این دانشجویان، عمدتاً از آسیای جنوب شرقی و جنوب آسیا، به کشوری آمدند که یک برنامه مهاجرتی نژادپرستانه معروف به سیاست استرالیای سفید را اجرا می کرد. این یک سیاست با حمایت دو حزب مطرح و حمایت گسترده عمومی بود. بسیاری از دانشجویان طرح کلمبو در کنار خانواده‌های استرالیایی ماندند و تأثیر قابل توجهی بر تغییر نگرش جامعه به نژاد گذاشتند.»
او می‌گوید بسیاری از چیزهایی که در مورد دانشجویان بین‌المللی گفته می‌شود از جمله اینکه آنها در ایجاد بحران مسکن و هزینه زندگی سهیم هستند، با داده‌های موجود تایید نمی‌شوند.
مانند دکتر رضوی، او نیز از مهاجرت خالص با مدیریت دقیق حدود ۲۰۰ هزار نفر در سال حمایت می کند، زیرا کهنسالی جمعیت در کشور رشد طبیعی جمعیت را به زیر ۱۰۰ هزار نفر کاهش می دهد.
او اگرچه می‌گوید آسیب‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی ناشی از محدودیت‌های کوتاه مدت مهاجرت، از اجازه ورود افراد برای کارهایی مانند میوه‌چینی گرفته تا کارگران ماهر و دانشجویان بین‌المللی، ممکن است به راحتی قابل رفع نباشد.
