کمیسیون حقوق بشر استرالیا از مردم می خواهد تا به صدای سالمندان گوش کنند، چون به نظر می رسد که خشونت علیه سالمندان در طول همه گیری کووید-۱۹ افزایش پیدا کرده است.
این کمیسیون در پیام ویدیویی که برای یکی از کارزارهای خود تولید کرده اعلام کرده است: «بسیاری از استرالیایی ها چشم های خود را به روی خشونت علیه سالمندان بسته اند، آنها علامت ها را نمی بینند و رفتارها را تشخیص نمی دهند، اما اگر ما چشم های خود را باز کنیم می توانیم آن را ببینیم.»
این کمیسیون می گوید خشونت علیه سالمندان می تواند فیزیکی، روانی یا مالی باشد. انواع دیگری از خشونت، از جمله خشونت عاطفی، خشونت جنسی یا بی توجهی نیز وجود دارد.
راسل وستاکوت (Russell Westacott) رییس مرکز خدمات حقوق سالمندان است.
وی می گوید هر سال حدود ۷۰۰ نفر به این مرکز مراجعه می کنند تا موارد خشونت علیه سالمندان را گزارش کنند و این تعداد هر سال افزایش پیدا می کند.
آقای وستاکوت تخمین می زند حدود ۱۰ درصد از سالمندان خشونت را تجربه می کنند.
وی می گوید: «در مورد نیوساوت ولز، اگر یک و نیم میلیون سالمند وجود داشته باشد، این به این معنی است که در هر زمانی ۱۵۰ هزار نفر خشونت علیه سالمندان را تجربه می کنند.»
فشارهای مالی روی فرزندان بالغ می تواند عاملی برای خشونت مالی علیه سالمندان باشد و شرایط ناشی از همه گیری کروناویروس که مانند یک طوفان تمام عیار است باعث افزایش چنین مواردی شده است.
آقای وستاکوت می گوید در بین انواع خشونت علیه سالمندان، خشونت مالی رایج تر است و با وجود این که تشخیص آن خیلی راحت نیست، اما راه هایی برای محافظت در برابر آن وجود دارد.
وی می گوید: «شایع ترین شکل خشونت علیه سالمندان، مربوط به فرزندان یا نوه های بزرگسال است که سعی می کنند وام بگیرند. حتی اگر چیزها پشت یک تکه کاغذ نوشته شوند بهتر از این است که هیچ جا نوشته نشود، و بهتر است شما به یک وکیل مراجعه کنید و همه چیز را تنظیم کنید تا مشخص شود هر کسی در چه جایگاهی قرار دارد و چه کسی چه مبلغی کمک کرده است تا اگر روابط دچار تنش شد، حداقل تا حدی مشخص باشد که چه کسی باید چه مبلغی را بپردازد؟»
مایکل اسمیت رییس مرکز حقوقی Eastern Community Legal Centre می گوید در طول حدود شش ماه گذشته شاهد افزایش موارد خشونت مالی بوده است و در مواردی که هیچ توافقی بین اعضای خانواده ثبت نشده باشد، معمولا فرد قربانی خشونت گزینه های زیادی پیش رو ندارد.
وی می گوید: «ما زنی را داشتیم که به ما مراجعه کرده بود و پسرش دچار مشکلات مالی شده بود و به همین دلیل این زن خانه اش را فروخته بود و بیشتر این پول را به پسرش داد تا یک خانه و یک واحد مجزای کوچک یا به اصطلاح granny flat بسازد. آنها هیچ قراردادی در این خصوص امضا نکرده بودند و برای مدتی همه چیز خوب بود ولی پس از مدتی مشکلاتی ایجاد شده بود و این مجبور شد تا از این خانه خارج شود و در یک چادر و سپس در یک کاروان زندگی کند و هرگز در این granny flat زندگی نکرد. بنابر این روابط متلاشی شده بود و تمام پولی که در طول عمرش پس انداز کرده بود از دست رفته بود و توسط پسرش گرفته شده بود.»
چالش های ناشی از همه گیری کووید-۱۹ باعث شده است تا یک لایه دیگر به این نوع از نقض حقوق بشر که معمولا مورد غفلت قرار می گیرد اضافه شود.
دکتر کی پترسون (Kay Patterson) کمیسیونر تبعیض سنی استرالیا می گوید او با مراکز مشاوره تلفنی صحبت کرده است و مشخص است که در این شرایط سخت، موارد خشونت علیه سالمندان افزایش یافته است.
وی می گوید: «یکی از مشکلات این است که مردم خیلی برای دیدن پزشک خود بیرون نمی روند و برای مثال از طریق telehealth این کار را انجام می دهند و به همین دلیل بیرون نمی روند تا بتوانند به طور محرمانه با کسی صحبت کنند. به همین دلیل این می تواند پنهان بماند. یک نکته دیگر این است که فشار زیادی روی خانواده هاست… پسرها و دخترها کارهای خود را از دست داده اند و می گویند، مادر، من می خواهم برگردم و پیش تو زندگی کنم. من توان مالی اجاره مسکن را ندارم. تو پول داری و می توانی در این شرایط سخت به ما کمک کنی. یک چیز دیگر فشار انزوا است و کووید-۱۹ همه این فشارهایی که باعث افزایش احتمال خشونت علیه سالمندان می شود را بیشتر کرده است.»
خشونت علیه سالمندان اغلب در خانواده رخ می دهد و معمولا گزارش نمی شود چون سالمندان نمی خواهند روابط خانوادگی خود را دچار مشکل کنند.
مایکل اسمیت در این باره می گوید: «من فکر می کنم در مواردی که یک عدم توازن قدرت وجود دارد و افراد احساس می کنند می توانند از والدین، پدربزرگ یا مادربزرگ خود، یا بستگان سالمند خود سوء استفاده کنند، این کار را انجام می دهند. معمولا این برای سالمندان خیلی سخت است که در این خصوص تصمیم بگیرند چون نمی خواهند به پلیس زنگ بزنند و یا فرزندان خود را گزارش کنند و می خواهند روابط خود با فرزندانشان را حفظ کنند، به همین دلیل مدیریت این وضعیت واقعا مشکل است.»
دکتر کی پترسون کمیسیونر تبعیض سنی استرالیا می گوید متوجه شدن برخی از علائم خشونت علیه سالمندان غیر ممکن نیست و این می تواند جان برخی از قربانیان خشونت را نجات دهد.
وی می گوید: «ممکن است آنها با شما درباره این واقعیت صحبت کنند که کسی به آنها سر نمی زند. این که نمی دانند چه اتفاقی برای پولشان می افتد و یا این که احساس می کنند روی اتفاقاتی که در خانه شان می افتد کنترلی ندارند. یا می گویند که از آنها مدام خواسته می شود تا وصیتنامه خود را تغییر دهند. یا ممکن است شما متوجه شوید که این فرد مدتی است که دیده نمی شود. در چنین شرایطی این مناسب است که بگوییم شما می توانید تقاضای کمک کنید و چنین کمکی موجود است. می گویند برای بزرگ کردن یک کودک، به یک روستا نیز است. من می گویم برای حفاظت از یک سالمند به کل جامعه نیاز است.»
