تاثیر نظام حمایت از کودکان در افزایش جرم

مسلما جداکردن کودکان از خانه با هدف حمایت از آنها، آخرین گزینهای است که باید پیش روی ما قرار بگیرد. قبل از انجام این کار، باید محیطهای جایگزین امنتر و مناسبتری برای نگهداری از آنها فراهم شود. محیطهایی که در آن، وضعیت فعلی کودکان و موقعیتهای زندگی آنها بهبود و ارتقا پیدا کند. این در حالی است که تعداد بسیار زیادی از کودکانی که پایشان به مراکز تحت حمایت دولت باز میشود، مرتکب جرم میشوند.

Source: Getty

 مسلما جداکردن کودکان از خانه با هدف حمایت از آنها، آخرین گزینه­ای است که باید پیش روی ما قرار بگیرد. قبل از انجام این کار، باید محیط­های جایگزین امن­تر و مناسب­تری برای نگهداری از آنها فراهم شود. محیط­هایی که در آن، وضعیت فعلی کودکان و موقعیت­های زندگی آنها بهبود و ارتقا پیدا کند. این در حالی است که تعداد بسیار زیادی از کودکانی که پایشان به مراکز تحت حمایت دولت باز می­شود، مرتکب جرم می­شوند.

 به گزارش The Conversation، نظارت قضایی جوانان فرآیندی است که کودکان و نوجوانان بزهکار را تحت نظارت قرار می­دهد. بنا به شواهد ارائه شده از طرف موسسه استرالیایی سلامت و رفاه (The Australian Institute of Health and Welfare)، پنجاه درصد از کودکان تحت نظارت قضایی در استرالیا، از خدمات حمایتی کودکان هم بهره­مند بوده­اند. در ایالت کوئینزلند، اوضاع حتی از این هم جدی­تر است. بنا به گزارش ایندیپندنت ریوو (Independent Review) در زمینه بازداشت نوجوانان در سال ۲۰۱۷ هفتاد و شش درصد نوجوانان تحت نظارت قضایی، تحت حمایت مرکز امنیت کودکان هم قرار داشته­اند.

 همچنین، بنا به اعلام کمیسیون پادشاهی ایالت نورترن تریتوری، کودکانی که تحت نظارت مراکز حمایتی هستند، پنج برابر بیشتر از سایر کودکان در معرض ارتکاب جرم هستند. بنابراین، شاید بتوان این­طور گفت که کودکان، ابتدا تحت نظام حمایت از کودکان قرار می­گیرند و بعد مرتکب جرم می­شوند، و نه بر عکس.

 مراقبت از کودکان در محیطی غیر از خانه و ارتکاب جرم

زمانی که کودکان تحت نظارت نهادهای دولتی مرتکب جرمی می­شوند، اولین پرسشی که باید مطرح شود درباره کیفیت نگهداری و نظارت این نهادهاست. اینکه آیا محیط نگهداری این کودکان موجب بروز رفتارهای مجرمانه در آنها می­شود یا اینکه انجام چنین رفتارهایی از سوی این کودکان به طور تصادفی است؟

شاید بتوان این رابطه را تصادفی دانست. چرا که کودکان تحت حمایت مراکز دولتی که مرتکب جرم می­شوند معمولا دارای ویژگی­های شخصیتی خاصی هستند. بسیاری آنها از مشکلات روحی و رفتاری رنج می­برند، بی­خانمان­اند و یا مورد سواستفاده و یا آسیب شدید قرار گرفته­اند. کودکان بومی استرالیایی هم به نسبت، بیشتر تحت خدمات مراکز حمایت از کودکان قرار گرفته­اند و احتمال ارتکاب جرم در آنها بیشتر از سایر کودکان است.

با وجود این، مطالعات بین­المللی نشان می­دهد که شرایط محل رشد کودکان، بر احتمال ارتکاب جرم توسط آنها تاثیر می­گذارد. در واقع، کودکانی که تحت حمایت مراکز دولتی قرار دارند اما همچنان در کنار خانواده خودشان زندگی می­کنند، کمتر از کودکانی که از محیط خانه جدا شده­اند، مرتکب جرم می­شوند.

شاید در نگاه اول بتوان گفت که این کودکان دردسرساز هستند. اما واقعیت اینجاست که تمام آنها با مشکلات خانوادگی دست و پنجه نرم کرده و مشکلات روانی-اجتماعی دارند که باعث مجرم شدنشان شده است. اما این تمام داستان نیست. به عقیده تعدادی از حقوقدانان و مددکاران مقیم بریزبن که در حوزه جرایم کودکان فعالیت می­کنند، این خود نظام حمایت از کودکان در استرالیاست که موجب مجرم شدن بسیاری از کودکان می­شود.

مجازات کودکان برای ارتکاب خلاف­های جزئی

مجازات­های کیفری این کودکان به غیرضروری و قابل چشم­پوشی به نظر می­رسد. چرا که در بسیاری از موارد، آنها به ناچار مرتکب خلاف می­شوند. مثلا بسیاری از کودکان به پرداخت نکردن کرایه حمل و نقل عمومی و یا دزدی از فروشگاهها متهم می­شوند. دلیل اصلی ارتکاب چنین جرایمی، نبودن تامین مالی کودکان است، آن هم در شرایطی که وظیفه تامین مالی این کودکان، با مراکز حمایت دولتی است. در موارد دیگر هم، کودکان آسیب­دیده و دارای مشکلات روانی، به دلیل مشت زدن عمدی به دیوار، کتک زدن شدید مددکارانشان، شکستن عمدی در اتاق برای ورود و مواردی مانند آن مجرم شناخته می­شوند.

در اغلب موارد، کودکانی که مرتکب این رفتارها می­شوند، در مراکز حمایتی نگهداری می­شوند، نه در محیط خانه خودشان. مراکز حمایتی در واقع، مکان­هایی برای نگهداری آسیب­پذیرترین کودکان در سراسر استرالیا هستند. مددکاران در این مراکز در کنار کودکان بوده و از آنها مراقبت می­کنند. اما معمولا خود مددکاران هم جوان و کم­تجربه هستند و نمی­توانند مهمترین نیازهای کودکان ازجمله نیاز به مراقبت و ایجاد یک محیط امن مانند خانه را برای آنها فراهم کنند. به همین دلیل، رایج­ترین کاری که مددکاران در مواجهه با رفتارهای غیرمعمول این کودکان می­کنند، تماس گرفتن با پلیس است.

ایجاد محیط بهتر برای کودکان آسیب­دیده

به همین دلیل، می­توان دید که کودکان تحت حمایت از تمام جوانب از حمایت محروم­اند: چه از طرف خانواده، چه نظام آموزشی و چه حتی مراکز حمایتی. در واقع، تمام بزرگسالان اطراف این کودکان، با رفتارهایشان آنها را ناامید می­کنند.

این در حالی است که همه این کودکان از لحاظ حقوقی حق دارند تا از بهترین امکانات جامعه برای ادامه زندگی بهره­مند شوند. پس اگر قرار باشد آنها را از محیط ناامن خانه­شان دور کنیم، باید مطمئن باشیم که محیط امنی برایشان فراهم کرده­ایم که در آنجا از خطر ارتکاب به خلاف و جرم دور بوده و تحت مراقبت و حمایت قرار می­گیرند.