بهروز بوچانی در استرالیا:‌ «دادن ویزا به من جزئی از پروپاگاندای دولت کارگر بوده است»

بهروز بوچانی، روزنامه نگار، فعال سیاسی و نویسنده کرد ایرانی است. او پیش از اینکه در سال ۲۰۱۹، به نیوزیلند برود، به مدت شش سال در بازداشتگاه پناهندگی در مانوس زندانی بوده. دولت پیشین استرالیا، بارها اعلام کرده بود که کسانی که در بارزداشتگاهای برون مرزی بودند و در کشور دیگری اسکان داده شنیدن، هیچگاه نمی توانند وارد خاک استرالیا شوند. در ماه نوامبر ۲۰۱۶، لایحه ای به همین منظور ، توسط پیتر داتون، وزیر مهاجرت وقت، به پارلمان ارائه شد، که توانست رای اکثریت را بیاورد. این لایحه هیچگاه به سنا نرفت، اما به نظر می رسید که جلوگیری از ورود این دسته از افراد، همچنان به عنوان یک سیاست، اعمال می شود. اما آقا بوچانی، برای رونمایی از کتاب تازه اش، «آزادی، فقط آزادی» موفق به دریافت ویزای سه ماه کاری شده، و چند روزی است در استرالیا به سر می برد.

Behrouz Boochani in front of Opera House

نکات مهم

• بوچانی عقیده دارد هیچ تغییر اساسی در سیاست های استرالیا در قبال پناهندگان ایجاد نشده
• كتاب تازه او مجموعه مقالاتی است درباره سیاست پناهندگی استرالیا
• او حمایت گسترده ایرانیان خارج از کشور را بخشی از عناصر انقلابی جنبش اخیر ایران خواند

در انتخابات فدرال امسال استرالیا، حزب کارگر پس از نه سال به روی کار آمد که این نویدی برای پناهندگان و مدافعان حقوق پناهندگان بود. در چند ماهه اخیر نیز، دولت قدمهایی را در جهت نشان دادن تغییر در سیاست هایش در این زمینه برداشته، اما آقای بوچانی می گوید اینها پروپاگاندایی بیش نیست.

او می گوید:‌« در این چند ماهه ، دولت حركات نمایشی انجام داده تا به حامیان حزبش، تصویر مثبتی از اینکه تغییراتی انجام داده، نشان دهد... و ویزایی که به من دادند هم بخشی از همین پروپاگاندا بود که نشان دهدند تغییری اتفاق افتاده، ولی در اصل، تغییری اتفاق نیفتاده و من اینجا آمده ام تا این را بگویم که تغییر اساسی ایجاد نشده ، چرا که سیاست تبعید پناهندگان همچنان وجود دارد، دویست نفر پناهنده هنوز در پورت مورسبی و نارو بلا تکلیف هستند و آنها یی هم که با قانون «مدیوک» به استرالیا آمده اند هم نامه ای دریافت کرده اند که شما هیچگاه در استرالیا اسکان داده نمی شوید».

هزاران پناهنده سالیان سال است که بلاتکلیف هستد و این به معنای عدم تغییر اساسی در سیاست استرالیا در قبال پناهندگان است

او درباره آمدنش به استراليا گفت:‌«من از ابتدا می دانستم که یک روزی به استرالیا می آیم، چراکه همیشه دگرگونی سیاسی وجود دارد. ولی حسی که دارم این است آمده ام تا همچنان با جامعه مدنی و فرهنگی استرالیا که سالها در ارتباط بوده و همکاری داشته ام، در این مدت کوتاه، حضوری کار کنم و بتوانیم آن فکر سیاسی که پشت مبارزه هایمان برای پناهندگان است را منتقل کنیم».

حس سورئال و متناقضی از آمدن به استرالیا دارم

كتاب تازه بهروز بوچانی «آزادی، فقط آزادی» به تازگی منتشر شده. این كتاب مجموعه مقالات است که او در زندان مانوس نوشته و بخش عمده آن توسط دکتر امید توفیقیان ترجمه شده. دکتر توفیقیان که مترجم كتاب قبلی آقای بوچانی، «هیچ دوستی به جز کوهستان» نیز بوده، یکی از ادیتورهای کتاب «آزادی، فقط آزادی» نیز می باشد.

Behrouz Boochani signing his new book, 'Freedom, Only Freedom'

آقای بوچانی درباره کتاب تازه اش گفت: «زمانی که در مانوس بودم حدود صد مقاله تحلیلی در حوزه پناهندگان نوشته ام، و این کتاب مجموعه منتخبی از آن مقالات، و همچنین تحليل مقالات من توسط عده ای از دانشگاهیان و روزنامه نگارانی است که در سراسر دنیا، در این حوزه فعالیت می کنند که برخی از این افراد نیز ایرانی هستند».

این كتاب منبع بسیار خوبی برای فهمیدن سیاست استرالیاو فهمیدن سیستم بازداشتگاهی استرالیا می باشد

آقای بوچانی درباره جنبش اخیر ایران گفت:‌« این جنبش انقلابی است و عناصر یک انقلاب را دارد، اما ما نمی دانیم که چقدر طول می کشد، کی موفق می شود و این گذار از جمهوری اسلامی به چه گونه است. این واقعا قابل پیش بینی نیست چراکه ایران، کشور پیچیده و مهمی است، هم به لحاظ استراتژیک و هم به دلیل داشتن جمعیت زیاد و مهمتر از آن، تاریخ انقلابی ای که دارد، اما شکی نیست که حکومت فعلی به بن بست ایدئولوژیک رسیده و نمی تواند پاسخگوی جامعه باشد و عملا حکمتی ورشکسته است ».

یکی از عناصر انقلابی این جنبش، ایرانیان دیاسپورا هستند، و تظاهراتی که در شهرهای استرالیا صورت گرفته واقعا خیره کننده بوده است

او همچنین در پاسخ به پرسشی درباره نقش اتنیک ها در این جنبش گفت:‌« با توجه به اینکه کردستان خاستگاه اندیشه های انقلابی و اندیشه های سیاسی مدرن و رادیکالی است، و همچنین به واسطه تجربه تاریخی مبارزاتی و مقاومتی کردها که بخشی از فرهنگ آنها می باشد ، خصوصا در این چهل و سه سال، که برجسته ترین نمودش در شعار «ژن ژیان ئازادی» است، اینها همه یک فرصتی فراهم کرده تا این فرهنگ آرام آرام به بخش های مختلف کشور منتقل شود و این شانس بزرگی است، و کردها به نوعی این مقاومت را رهبری می کنند... در بلوچستان نیز می بینیم که مقاومت خیره کننده ایست و اتنیک ها قطعا نقش مهمی دارند».

اتنیک ها نقش مهمی در این انقلاب و در آینده ایران دارند و پشت شعار ژن ژیان ئازادی یک مبارزه تاریخی وجود دارد چراکه این تنها یک شعار نیست، بلکه حداقل برای دو دهه به شکل یک مانیفست بوده

آقای بوچانی در پایان، در باره شعار «زن، زندگی آزادی» گفت:‌ «با این شعار می توانیم تکثر هویتی را به رسمیت بشماریم، و سیستمی را ایجاد کنیم که همه در این سیستم احساس کرامت و عزت نفس کنند و البته برجسته ترین بعدش هم این است که این جنبش زنانه است و ساختار مردسالارانه ایران را به چالش می کشد که این دستاورد بزرگی است و من امیدوارم این جنبش بتواند این حکومت را با کمترین هزینه به عقب براند و در ادامه حذفش کند و این انقلاب پیروز بشود».